سیمای عشق

مجتبی باجلانی کامیارانی

فرمانده حاکم بر جسم وجانم،ای آنکه ندانسته ها را چه زیبا مرا،آموختی هرگاه در باورم می نشینی اولین چیزی که به یاد می آورم شرمندگی است وشرمندگی چرا که در مقابل آن همه عظمت درمقابل آن همه کرامت وبه ازای آن همه عشوه گری هیچ ننموده وسهمم همان شرمندگیست.

یگانه دردانه سرزمین تفتیده کویر ایران زمین؛ با خدای خویش چه گفتی که تا این حد زیبا پذیرفته شدی؟ پیکرصدچاکت یادآور پیکر عربا عربای همان دلاوری است که خود را از لشکرش خواندی(ما ملت شهادتیم؛ ما ملت امام حسینیم) باید همان روز که آن عاشقانه ترین جمله را به زبان آوردی می فهمیدم که می دانی بدن مطهرت وبدن های پاک یارانت به امام دشت نینوا اقتدا خواهند نمود ودرست در همان سرزمین ودر نزدیکی های شریعه،

اما نمی دانم چرا تا این حد کروکور شده بودم.

سردار دلاورم گریه هایم برای تو ویاران عزیزت را همان شب درحالی که چون دیوانگان سر به بیابان گذاشته بودم ادا نمودم واز آن شب برای عزیزی می گریم که احساسم این است با رفتنت غمی بزگ در دل دارد وشب هایش در نبودنت سخت سپری می گردد.

این شب ها همچون همان شب از خانه برون می آیم وبه دارالشفا می روم تا در کنار عزیزانش برایش زارزار بگریم واز خدای شهیدان عاجزانه بخواهم درد دلش را سبک گرداند آخر آن عزیز نباید کوچکترین آسیبی ببیند سایه اش باید همواره برسر این ملت باشد تا کشتی طوفان زده امت از لهیب امواج اقیانوس ها همچنان استوار رو به جلو باشد.

آری سردار عزیزم ای آن که دل به تو خوش داشتم در سالی که گذشت عده ای از کوفیان به سیمای مبارکش چنگ کشیدند وناسزایش گفتند اما ما مانده بودیم که چه باید کرد؟چون اذن نداشتیم؛ چون آن بزرگوار اصل سخنش این بود که همه فرزندان من هستید ودر این میان برای ما فقط سر به بیابان گذاشتن باقی مانده است از دردی که سخت قلب های مان را فشرده است کاش از روز ازل گوش های مان کر بودند وچشمانمان کور که نه می شنیدیم ونه می دیدیم که امام مان وآقای مان را اینگونه نا جوانمردانه بیازارند.

آیا این بدکاران واین بی شرافتان ندانستند که این سید مظلوم خراسانی جدش آقا رسول الله(ص) است؟آیا ندانستندکه این بزرگترین سرمایه ی دین خدا در عصر حاضر فرزند دلبند ویگانه دردانه علی(ع)و فاطمه(س) دراین زمان است؟

اما:

اما به خداوندی که جانم در مقابلش می ایستد هرچه را ندانم این مطلب را زیبا می دانم که آن سید مظلوم در این روزها وشب ها هرگاه بر سجاده می ایستد ودست به دعا برمی دارد از خداوند مهربانی ها خاضعانه می خواهد که همه فرزندان این سرزمین را هدایت فرماید وبه ویژه برای این عاصیان به درگاه خدا تضرع نموده،از ساحت ربانیش هدایت شان می خواهد.

آری سردار عزیزم تو رفتی ودر آسمان ها به عشق بازی مشغول شدی به دیدار بهترین خلایق خداوندی مشرف می شوی

آیا سزواراست به این پائین نظرننمائی؟

ای عزیز همه عزیزان؛ مگر نمی دانی که مانیز دل داریم؟

آری ما گنهکاریم ودر این شکی نیست آیا ما بیچارگان گناه زده دل نداریم؟

بیا و بزرگواری نما وبرای ما بدها از خدای خوبان بخواه که ما نیز سعادتمند شویم از این حیث تو را خوب می شناسم که چقدر عاشق دوستانت هستی ومی دانم برای مان دعا خواهی کرد.

پس خود نیز دست به آسمان ها برداشته واز حی لایزال عاجزانه وقبل از هرچیز ظهور آقای مان ومولای مان امام عصر والزمان عجل الله تعالی فرجه الشریف راخواستاریم چرا که این لحظه از ناب ترین ایامی است که خداوند به ایرانیان هدیه داده است وآن اینکه شاهد خواهیم بود نائب آن امام همام علم بر دوش گرفته به محضر یگانه دردانه عالم هستی شرفیاب خواهد شد تا امانت به صاحبش بسپارد واگر خداوند رحمن ما را مورد عنایت قراردهد که چنین لحظه ای ببینیم آن روز،روز از مادر زاده شدن مان است روزیست که به ایام الله بشارت داده شده ایم ودر دعاهای مان استدعا خواهیم نمود که در رکابش شمشیر بر فرق خصم زبون فرود آوریم والنهایه در محضرش جان به حضرت دوست تقدیم کنیم.

فرمانده دلبندم زمانی که این تصویر مبارکت دیدم دلم به جوش آمد وبا خود گفتم آنچه در دل دارم برکاغذی سیاهه کنم واگر نوشته هایم در نظر مبارک تان خوب نیامد تقاضای بخشش دارم چرا که در این لحظات تنها داشته ام جنون بود وجنون بود وجنون